Met nog minder dan een week te gaan, begint de eerste week van Januari ons het gevoel van “het einde van de vakantie” te bekruipen. Maar we hebben nog een paar mooie bestemmingen gepland dus we proberen het een beetje naar de achtergrond te drukken. We zijn op weg naar Kaikoura in het noord oosten, we nemen de “Inland Scenic Route” naar Waipara als eerste stop, de rit is zo’n 220 km. Hoewel de weg omringt is door bergen is het hier vrij vlak en rijdt het lekker door, de route is dan ook iets saaier, de leuke schaapjes zijn er nog steeds, maar we komen weinig “Oh” en “Ah” punten tegen. Onze bestemming Waipara ligt in een wijngebied, aan het einde van de middag komen we de eerste wijngaarde tegen en als we bijna bij onze camping zijn rijden we langs Waipara Hills, een grote wijngaard met winkel en restaurant. We zijn wel toe aan een versnapering, dus voordat we onze camping opzoeken parkeren we de camper hier voor de deur. Ze blijken vandaag eerder dicht te gaan in verband met een Nieuwjaarsconcert de dag erna, maar we kunnen nog een drankje bestellen en doen als we niet hadden gezien dat de keuken al dicht is en bestellen achteloos ook wat brood met dips. In een mooie tuin met uitzicht op de druivenvelden genieten we van een Waipara Hills Sauvignon Blanc en Pinot Noir. Hoewel we genieten zijn we over onze keuze niet dol enthousiast en omdat er geen tijd is om nog andere wijnen te proeven lopen we de winkel dit keer voorbij en rijden verder naar onze camping voor deze nacht.

De volgende dag is het maar 120 km naar Kaikoura. Net iets verder de bergen in ligt het dorpje Hanmer Springs, in de winter een ski-oord, in de zomer bekent om een groot thermen & zwembaden complex, leuk voor kinderen. Reza heeft al enkele keren aangegeven wat teleurgesteld te zijn in de hoeveelheid zwembaden die we tegenkomen (namelijk maar 1) dus we besluiten het stukje om te rijden naar Hanmer Springs voor een ochtendje spetteren en spatteren. Het was het omrijden zeker waard! Nog wat rozig van het zwemmen stoppen we onderweg bij Winery Marble Point. We lunchen met uitzicht op de bergen, schapen en druiven en genieten van een “Marble Point Dry Riesling”. Deze wijn bevalt zo goed dat we 2 flesjes meenemen om na te genieten. Na de lunch zetten we reis via de Inland Scenic Route voort. Vandaag is de route gelukkig mooier, de omgeving is hier droger, meer heuvels en bergen, hier en daar een rivier en weer iets ruiger, het doet soms wel wat mediterraans aan.

Aan het einde van de middag komen we aan in Kaikoura, het is een klein dorpje aan de Pacific, maar de fauna in zee en in de lucht is er geweldig. Door de diepe zeebodem zo dicht bij land is de zee rijk aan zeeleven van zeer klein (plankton) tot zeer groot (walvissen) en alles wat er tussen zit (zeehonden, dolfijnen, orka’s, albatrossen en andere zeevogels) groot eet klein en zo is de cirkel rond. De kans om een walvis of dolfijnen hier te zien is 95%. We moeten kiezen tussen een dolfijnen of walvis tour, beide is eigenlijk niet mogelijk, tenzij je dolfijnen tijdens de walvis tour tegenkomt, maar dat is geen garantie. We kiezen voor de dolfijnen, deze zijn we 5 jaar geleden als eens misgelopen in Oman na een boottocht van 2 uur zonder dolfijn, we willen ze nu wel graag zien. Je kunt ook zwemmen met de dolfijnen, maar dan zou één van ons kunnen gaan en de ander bij Reza blijven, we besluiten om het beide maar niet te doen.

In Kaikoura staan we op een camping direct aan zee, we zijn hier twee nachten. De eerste dag is een beetje een rustdag, laatst wasje draaien, nog wat lezen, alvast wat inpakken was het idee, maar daar hebben we eigenlijk nog geen zin in, dus dat stellen we uit. Vrij onverwachts komt er rond het middaguur een storm opzetten, de net opgevouwen onderbroeken hangen opeens letterlijk in de bosje. Hoewel het rond de 30 graden is houdt de storm aan en brengen we rest van de middag vooral in en een beetje rond de camper door. Tegen de avond blust Mike nog een brandje op het strand. We dachten even dat iemand een bbq vuurtje had gemaakt, maar het blijkt zelf ontstaan door de warmte en de wind, wij en andere campers staan vrij dichtbij engevaar voor overslaan naar het dorre gras lijkt aanwezig, samen met nog een kampeerder blust Mike het vuurtje.

De volgende dag is het dan eindelijk zo ver. We gaan op dolfijnen tocht. We melden ons op tijd bij de tour organisatie en de vriendelijke dame belt even met de schipper of het goed is dat er een 3 jarige mee gaat. Het duurt even… Ze komt terug met de mededeling dat het mag, maar dat het wordt afgeraden, het is stormachtig op zee, zeeziekte, angst, allemaal heel vervelend voor kleine kinderen en de boot kan niet terug. We schrikken hiervan, hadden dat niet verwacht, de tranen springen mij letterlijk in de ogen (ik zie weer een Oman fiasco voor me, 2 dagen wachten en geen dolfijn zien). We trekken ons even terug om te overleggen, één van de eigenaren ziet ons (en die tranen in mijn ogen) en komt nog even zeggen dat het wel MAG, maar dat het een ruwe zee is en dat de boot gewoon niet terug kan als Reza ziek wordt. Nu hebben we al best wat bootritjes achter de rug en Reza heeft die steeds goed doorstaan, ik was zelf vooral misselijk, Reza kon gewoon nog een zoete lolly eten. We besluiten er maar gewoon voor te gaan, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat ze moet spugen, toch? En zo geschiede.

Het is een kleine boot, we zijn met een groep van zo’n 25 mensen, 20 gaan zwemmen met de dolfijnen en hebben wetsuits en zo aan en wij en nog 2 andere gaan mee om te kijken. Het is een half uurtje over open zee naar de plek waar de dolfijnen het laatste gezien zijn. Onderweg zien we hele coole zeevogels waar ik de naam niet meer van weet, maar die rakelings over het water vliegen net zo snel als onze boot, we zien ook een paar albatrossen, het leken mij wat saaie beesten, maar ze blijken toch best indrukwekkend. Zo af en toe zien we de eerste dolfijnen voorbij springen. De zee is hobbelig, maar het gaat prima, binnen 10 minuten slaapt Reza. Als we bij de plek aankomen waar de dolfijnen zich bevinden (dit is altijd andere, de dieren zijn immers wild) wordt de boot stilgelegd en mogen de zwemmers in het water. Wij begeven ons naar het achterdek en kunnen de dolfijnen vanaf de boot zien. Het zijn er echt heel veel en ze zwemmen, springen, spetteren vlak onder onze neus. Ik vind het echt heel bijzonder en ben blij dat we mee zijn gegaan. Ondertussen wordt de zee wat wilder. We moesten Reza wakker maken om de dolfijnen te zien dus ze is nog een beetje suf, maar het is Mike die opeens naar de emmer grijpt en onwel wordt (wat zeg ik dat netjes he). De boot vaart nog twee keer met de dolfijnen mee en het klotsen op het water wordt er niet beter op. Reza en Mike zitten, de een slapend en de andere misselijk op een bankje terwijl ik nog even voorop de boot ga staan om de dolfijnen waar het vandaag allemaal om draait goed te kunnen zien. Op de terugweg voel ik me ook niet helemaal top, maar ik hou het ontbijt binnen. Voor Mike was het een heftige rit maar Reza heeft lekker geslapen.

Na de lunch gaan we met de camper op weg naar Christchurch waar we woensdag de camper moeten inleveren. Onderweg stoppen we nog een keer in de Waipara regio, dit keer bij winery Waipara Springs voor een glaasje Chardonnay in de mooie achtertuin. We nemen 1 flesje mee om vanavond de camperreis mee af te sluiten. We staan op een camping net voor de stad met als doel inpakken, het moet nu echt gebeuren. De opdracht is simpel, alles wat in de camper zit en mee naar Nederland gaat, moet in één van de reistassen. Op zich hebben we niet heel veel meer dan toen we kwamen, een paar kleding items, wat souvenirs en wat kampeer uitrusting die als het kan toch ook mee naar huis gaat. Zoals verwacht zijn we hier langer mee bezig dan gepland, maar niet geheel ontevreden vertrekken we de volgende dag om 11 uur met maar 2 losse tasjes waarin wat etenswaren zitten (wat uiteindelijk wel weggegooid zal worden) naar ons hotel. We rijden met de camper naar het hotel waar we nog 1,5 dag verblijven en lossen daar alvast alle bagage, we hebben het geluk dat onze kamer om 12 uur al klaar is. Bepakt met slechts één rugzak en de buggy leveren we, met een brokje in ons keel, de camper weer in.

Een shuttle zet ons af in het centrum van Christchurch en we voelen ons wat kaal zo zonder Apollo, onze camper vriend. We hebben nog 1,5 dag om Christchurch te bekijken, maar we zijn eigenlijk al met ons hoofd aan de terugreis begonnen. Wat ons vooral opvalt is dat de schade die de aardbeving van 2011 heeft aangericht nog steeds goed zichtbaar zijn, in het centrum zijn nog veel bouwputten en veel van de victoriaanse gebouwen staan nog in de stijgers. We zien wel dat dit een mooie stad was en weer gaat worden. Vandaag (donderdag) maken we nog een laatste sightseeing wandeling door de stad voordat we om 19 uur naar het vliegveld vertrekken.

En dan is het voorbij. Langer dan een jaar keken we uit naar deze reis en sneller dan je je kunt voorstellen zijn de 6 weken voorbij gevlogen. Maar wat hebben we genoten!! Van Nieuw Zeeland, van de camper en van met elkaar op vakantie zijn.

We hebben in 12 dagen het Noordereiland verkend en in 20 dagen het Zuidereiland. We hebben 4.344 km gereden, op 25 plekken overnacht en ontelbare schitterende plekken gezien. We hebben 4.389.566 schaapjes gezien, 1.456.238 runderen, een hele zooi meeuwen en andere vogels, 2 Kiwi’s, veel zeehondjes, veel dolfijnen, een paar pinguïns en een flink aantal roadkill possums. We hebben geen muggen en sandflies gezien, maar de littekens op onze voeten bewijzen dat ze er waren. In het lijstje nutteloze aanschaffen staan de bbq met stip op nummer 1, die hebben we namelijk maar 1 keer gebruikt omdat je eigenlijk nooit open vuur mag gebruiken en op alle campings een bbq te gebruiken is. De meest nuttige aankoop moet wel de wegen en campingatlas zijn geweest, die heeft bijgedragen aan de dagelijkse planning van onze route en overnachtingsplekken.

Hebben we alles gezien? Nee zeker niet!! We hebben zeker 60% van de “scenic outlook” bordjes niet gevolgd en verschillende routes die onze interesse trokken niet genomen, keuzes, keuzes, keuzes.

Komen we nog een keertje terug?? Wie weet, als Reza oud genoeg is om vrijwillig een wandeling van meer dan 5 km te maken, zelf wat km’ers kan rijden, het blog kan bijhouden EN dan ook nog met haar ouders op vakantie wil…. Wie weet!

Voor nu is dit ons laatste Nieuw Zeeland blog. Het was fantastisch, maar we hebben ook wel weer zin om oma’s en opa’s te knuffelen, zussen en broers de beste wensen te geven, met neefje Wout en vriendinnen te spelen, in ons eigen bed te slapen, de collega’s bij VNGi en Shell weer eens bij te gaan staan en er moet nodig weer gesport worden, die Kiwi’s houden wel van eten zeg. Nog even een reis van 40 uur (incl. stopover in Kuala Lumpur) te gaan en dan komen we zaterdagochtend vroeg in het Haagse aan, wasjes draaien, in het tijdschema komen en dan begint maandag het gewone leven weer. Op naar de volgende vakantie!

 

Some impressions


Last few days in New Zealand

4 Replies to “Wijnen, Dolfijnen en de 4.344ste KM”

  1. Lieve Fleur, Mike en Reza,

    Het was geweldig om met jullie mee te lezen, mee te reizen en mee te leven.

    Een hele goede terugreis toegewenst.

    Tot gauw.
    Nini

  2. Wat hebben jullie een mooie reis gemaakt,veel gezien,gedaan,meegemaakt.een reis om nooit te vergeten en lang van nagenieten. Zeker door jullie mooie foto,s en mooie reisverslagen. Een hele goeie terug reis rustige vluchten. Ook zijn wij weer blij om straks jullie weer te zien en om te knuffelen. Tot snel ziens,fijne rustige terug reis en bedankt voor het laten meebeleven van jullie wereld reis. Xx Wilma Edward Pa,Ma,opa en oma

Leave a Reply to Nini Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.